Gravity ขอโทษน่ะครับผมไม่ใช่เพลย์บอย

                                                                   บทนำ

"โอ้ยยยยยยย ง่วงแล้วน่ะเนี่ยตกลง ยัยอาจารย์ป้า เค้าไม่มาสอนใช่ใหม" ยัยซอสพริกเพื่อนสาวสุดแสบของฉันบ่นขึ้น
"คงงั้นอ่ะแก ไม่เห็นหน้าตั้งแต่เช้า ดีเหมือนกัน เบื่อจะตาย วิชาแกอ่ะ" ยัยลั้นลา เพื่อนซี้อีกคนพูดขึ้น
ยัยสองคนนี้เป็นเพื่อนซี้ฉันเองล่ะพวกเราเรียนอยู่โรงเรียนมัธยมเซนต์อารีน่า โรงเรียนสุดฮิตหนึ่งในสองของบรรดาเด็กๆแถวย่านนี้
ใช่แล้วฟังไม่ผิดหรอกที่บอกว่าหนึ่งในสองเพราะว่าในซอยถัดไปเป็นโรงเรียนมัธยมเอล่าซึ่งย่านนี้ก็มีแค่สองโรงเรียนนี้ล่ะซึ่งทั้งสองโรงเรียนก็ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันออกจะเป็นมิตรกันด้วยซ้ำ  ฉัน นางสาว พัชรการณ์ พิพิธตานนท์  มีชื่อเล่นว่า"พินอิน" ชื่อที่ใครๆหลายคนก็สงสัยว่าทำไมฉันถึงชื่อนี้ทั้งๆที่ไม่ใช่คนจีนไม่ได้มีเชื้อสายเลยด้วยหน้าตาฉันก็ไม่ได้หมวยเลยด้วยซ้ำ ตาก็ไม่ได้ตี่ตาออกจะโตเลยด้วยล่ะ เรื่องนี้ฉันเคยถามคุณป๊าแล้วได้คำตอบว่าก็อยากตั้งอ่าแค่นั้นคุณป๊าฉันก็จริงๆเลยตอบยาวกว่านี้ก็ไม่ได้
ฉันเรียนอยู่ที่มัธยมเซนต์อารีน่ากับเพื่อนๆสุดแสนจะน่ารักอีกสามคน นั่นก็คืิอ ซอสพริก ลั้นลาและก็คัพเค้ก ฉันกับซอสพริกเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยอนุบาลทำให้ฉันสนิทกับยัยนี่มากส่วนลั้นลากับคัพเค้กพวกเราเพิ่งมาเจอกันตอนช่วงมอต้น แต่ฉันก็สนิทกับยัยสองสาวนั่นเหมืิอ นกัน ในขณะที่นั่งหายใจทิ้งกันอยู่นั้น ยัยเอโกะหัวหน้าห้องจอมเนี้ยบก็เข้ามาตามบอกว่าอาจารย์สุนิสา อาจารย์หัวหน้าฝ่ายกิจกรรมให้มาตาม "เค้าจะเรียกพบกันทำไมตอนนี้อ่า"คัพเค้กพูดพร้อมกับกดไอโฟนในมือไม่ต้องบอกก็รู้ว่ายัยสาวหน้าหวานกำลังคุยกับ
พี่น้ำเงินแฟนที่สุดแสนจะตามใจทางโปรแกรมแชทในมือถือนั่นแระยัยนี่ว่างก็กดๆคุยกะพี่น้ำเงินตลอดเห็นแล้วคนโสดอิจฉาค่าาาTT
"เออนั่นดิร้อยวันพันปีไม่เคยเรียกฉันว่าคงไม่ใช่เรียกไปใช้งานหรอกน่ะ"ลั้นลาว่าพรางส่องกระจกในมือยัยนี่เป็นพวกประเภทรักสวยรักงาม ว่างไม่ได้เพราะยัยนี่ไม่เคยห่างจากกระจกเลย
"ฉันว่าน่ะพวกเราไปกันเถอะแบบเค้าอยากรู้อ่า"ฉันพูดพร้อมดึงยัยซอสพริกให้เดินตาม และคนอื่นๆก็เดินตามมา "แกเข้าไปก่อนดิซอสพริก"ฉันพูดพร้อมกับดันยัยซอสพริกให้ไปด้านหน้า
"เห้ยไม่เอาอ่าแก"
"โธ่ โอเคๆ ฉันเข้าไปก่อนก็ได้แต่แกต้องเลี้ยงไอติมฉันน่ะซอสพริก โอเคมั้ย"
"เห้ยอะไรอ่าพินอิน แกอ่า ตลอดเลย"
"สรุปคือแกจะเข้าไปก่อนใช่ป่ะล่ะ"
" เออๆก็ได้ๆพรุ้งนี้ที่ ไอซ์มอลล์ โอเคป่ะ แกเข้าไปก่อนพินอิน"
"โอเคเลยเพื่อนรัก" โฮะๆ สบายฉันล่ะ พรุ้งนี้ฉันจะกินให้อิ่มตายกันไปเลย
หลังจากที่ได้คุยกะอาจารย์สุนิสาแล้วสรุปคืออาจารย์จะให้พวกเราเข้าร่วมทำการแสดงที่จะเกิดขึ้นในงาน เซนต์เอล่า เดย์ เห็นอาจารย์เล่าให้ฟังคร่าวๆว่าเป็นงานเพื่อที่จะสานสัมพันธ์ของสองโรงเรียนซึ่ง ฉันเพิ่งจะรู้วันนี้นี่และว่ามีงานแบบนี้ด้วย เพราะปกติโรงเรียนฉันกลับมัธยมเอล่าก็ไม่ใช่ศัตรูกันสะหน่อย ไม่เห็นว่าจะทะเลาะกันด้วยซ้ำอ่า แต่อาจารย์บอกว่ามันเป็นนโยบายใหม่ที่จะก่อให้เกิดมิตรภาพอันดีขึ้น
"เห้อ เซงอ่า มัยอาจารย์ต้องบังคับเราด้วยอ่า คนสวยไม่เข้าใจ"
"เอาน่าลั้นลาถือว่าเป็นการทำให้เราได้เพื่อนใหม่ๆต่างโรงเรียน"ยัยซอสพริกพูดปลอบใจยัยลั้นลาที่ทำท่างอแง ที่ยัยนั่นงอแงไม่ใช่อะไรหรอกน่ะยัยนั่นหน่ะเป็นพวกประเภทติดแฟนถ้าขืนต้องมาซ้อมรับรองไม่มีเวลาไปเจอ นายนักบอล รุ่นน้องต่างโรงเรียนซึ่งเป็นแฟนของยัยลั้นลานั่นเอง
ลืมบอกไปว่าการแสดงครั้งนี้จะแบ่งเป็นหลายๆชุดด้วยกัน แต่ว่านอกจากพวกฉันแล้วยังมีนักเรียนจากมัธยมเอล่าอีกซึ่งฉันไม่คิดมากหรอกที่จะต้องแสดงร่วมกับเพื่อนต่างโรงเรียนแต่สำหรับยัยลั้นลาแล้วยัยนี่ออกจะดีใจจนออกนอกหน้านอกตาทั้งๆที่แอบงอแงแล้วบอกว่าไม่อยากทำก็เถอะยัยนี่ชอบคนหล่อซึ่งมัธยมเอล่ามีมากกว่าโรงเรียนฉันเยอะถึงยัยนี่จะมีแฟนอยู่แล้วก็เถอะแต่ก็อดไม่ได้จริงๆ
"น้อยๆหน่อยยัยลั้น........"
"เห้ย พินอินแกเป็นอะไรอ่า อึ้งอะไร" ยัยซอสพริกว่าพร้อมกับเขย่าฉันแรงๆ(แรงจริงๆน่ะอยากจะบอกว่าเค้าเจ็บน่ะตัวเอง TT) หลังจากที่เห็นฉันอึ้งจนไม่ยอมพูดต่อ เปล่าๆไม่มีอะไรหรอกค่ะคือฉันแค่เห็น แจสเปอร์ หนุ่มสุดฮอตประจำโรงเรียนที่สาวๆหลายคนเห็นจะต้องกรี๊ด (ได้ข่าวว่าฉันเห็นแกกรี๊ดเค้าคนเดียวน่ะยัย พินอิน) เพราะแจสเปอร์หน่ะเป็นผู้ชายที่ตรงสเปกสาวๆหลายๆคนเลยล่ะ ขาว ปากอมชมพู ดูเหมือนเป็นคนสุภาพ ทรงผมที่รับกับใบหน้ายิ่งทำให้เค้าดูดี แม้ว่าจะอยู่ในชุดนักเรียนก็ตาม  โหะๆๆ ใช่แล้วล่ะ ฉันหน่ะแอบชอบ แจสเปอร์ โฮะๆๆๆ
"เอ่อ นึกว่าอะไร ดูนู่นดิ"ยัยคัพเค้กว่าพร้อมชี้นิ้วไปทางแจสเปอร์
"แจสเปอร์"
"นี่พวกแกอย่าชี้ดิเดี๋ยวเค้าก็รู้หมดอ่าว่าเราแอบดู"
"นี่แกใช้คำว่าเราหรอยัยพินอินแกคนเดียวต่างหากล่ะ"
"โธ่!!ไอ้ลั้นลา แกอ่าฉันเขินน่ะเว้ย"
"เพ้อเจ้อ"ฉันหันไปตามเสียงทันทีเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ไอ้นาร์ซี เพื่อนสนิทอีกคนของฉัน นาร์ซีเป็นผู้ชายกวนๆพูดจาไม่รู้เรื่องสักเท่าไหร่ แต่ที่ฉันสนิทกับมันเพราะเราทำงานกลุ่มเดียวกันบ่อย และที่สำคัญเลย มันเป็นเพื่อนสนิทกับแจสเปอร์
"โธ่ นาสซ์แกก็ ไม่ชินอีกหรอว่ะ"
"เออๆ เพ้อว่ะ ไปเตะบอลล่ะ" นาร์ซีพูดพร้อมกับวิ่งไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนที่วิ่งไล่ลูกบอลอยู่ในสนาม
"เห้ยลั้นลาฉันจะกลับบ้านล่ะช้ากว่านี้แม่ด่าตายเลย" ยัยคัพเค้กว่าพร้อมกับหันไปพูดกับลั้นลา
"เออๆ ไปๆก็ได้ แล้วแกสองคนอ่าพินอิน ซอสพริก จะกลับยัง"
"กลับดิ แกอ่าซอสพริก"
"ยังอ่าแกกลับไปก่อนเลย ฉันมีนัด"ยัยซอสพริกพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มจนหน้าแดง
"อ่าวอ่อ แหมๆ เดี๋ยวนี้ทำเป็นมีนัดนะกะหนุ่มที่ไหนเนี้ย อย่าบอกน่ะว่าซุป'ตาร์เกาหลีมาหน่ะ" จะแอบกระซิบให้ก็ได้ยัยนี่โชคดีชะมัดได้เป็นแฟนกับซุปเปอร์สตาร์เกาหลีแต่กว่าจะรักกันได้น่ะแบบผ่านอะไรต่ออะไรมาเยอะมาก
"อื้ม เวลาที่เจอกันยิ่งน้อยๆอยู่ช่วงนี้ มารูมีเวลาพักเลยบินมาไทยหน่ะ"
"เห้อ อิจฉาว่ะไอ้พวกคนมีแฟนทั้งหลายกลับคนเดียวก็ได้ บาย " กว่าจะถึงคอนโดก็6โมงกว่าและชีวิตฉันไม่ค่อยมีอะไรมากนักหรอกไปโรงเรียนกลับคอนโดเดินห้างบ้างครอบครัวฉันอยู่ต่างจังหวัดที่บ้านฉันเปิดกิจการผับชื่อดังของจังหวัดนานๆทีคุณป๊ากับพี่เพ้นท์บอลถึงจะขึ้นมาเยี่ยมอ่อพี่เพ้นบอลเป็นพี่ชายฉันเองแต่ตอนนี้อยู่เมืองนอกพอดีเจอมรสุมหัวใจนิดหน่อยเลยต้องไปพักใจสักพักซึ่งคุณป๊าก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรส่วนแม่ของฉันเค้าแยกทางกะคุณป๊าและจากพวกเราไปตั้งแต่ฉันยังเด็กฉันก็พอรู้มาบ้างน่ะว่าแม่ไปอยู่เมืองนอกแล้วกับครอบครัวใหม่เห็นว่ามีลูกสาวด้วยหนิห่างจากฉัน2ปีล่ะมั้ง ช่างเถอะพูดไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกฉันมีแค่คุณป๊าฉันก็อยู่ได้ก็อยู่มาตั้งนานแล้วหนิเนอะ
หิวง่าส นี่ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่ม่ะไหร่นี่ ว่าแต่มีอะไรกินป่าวนี่ อย่าบอกน่ะต้องไปซุปเปอร์ตอนนี้ เห้ยยยไม่เอาน้าาา เค้าขี้เกียจง่าส พอเข้าไปดูในครัวเห้ยให้้ตายสิพินอินถ้าเธอเล่นหวยนี่ถูกไปแล้ว ไม่มีอะไรกินจริงๆด้วยซวยจริงๆ แต่เดี๋ยวน่ะเมื่อกี้เหมือนเห็นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนี่หน่า เอาว่ะรอดตายแล้วยัยพินอินมีแค่นี้ยังดีกว่าไม่มีพรุ้งนี้ต้องแวะไปซื้อของสักหน่อย
~7:00 น.~
"เห้ย!!สายจนได้ตายล่ะไอ้พินอิน รีบอาบน้ำดีกว่า"ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวกว่าจะใส่เครื่องแบบแล้วฉันก็มัดผมสีน้ำตาลประกายชมพูของตัวเองด้วยยางรัดผมแบบลวกๆเอาหน่ะเดี๋ยวไปให้ไอ้ซอสพริกมัดให้ใหม่
"แปดโมง สาบาน สายแล้ว โอ้ยๆๆๆ" ฉันรีบวิ่งไปป้ายรถเมล์อย่างเร็วเท่าที่ทำได้ถึงแม้ว่ามันจะสายแล้วก็เถอะ ก็ดีกว่าสายไปมากกว่านี้ก็แล้วกันเนอะทุกคนอาจจะสงสัยว่าทำไมที่บ้านมีกิจการใหญ่โตถึงปล่อยให้ฉันขึ้นรถเมล์จริงคุณป๊าก็เลี้ยงฉันแบบไม่ค่อยจะคุณหนูสักเท่าไหร่หน่ะแล้วฉันก็ไม่ซีเรียสเพราะโรงเรียนกับคอนโดฉันห่างกันแค่สองป้ายรถเมล์เอง
"สายอีกล่ะแก นี่คิดจะมาเข้าแถวตอนเช้าบ้างป่ะนี่"
"โธ่!!แก ไม่ชินอีกหรอยัยลั้นลา เออแล้วไอ้ซอสพริกอ่า"ตั้งแต่มานี่ฉันยังไม่เจอกับเพื่อนรักฉันเลย
"ไปพบอาจารย์อ่าเรื่องคะแนน"
อาจารย์สุดสมรเข้าสอนสะแล้วง่วงชะมัดอาจารย์ก็พูดยาว ยาน ยืด สุดๆ อ่า เค้าง่วง